Το 75% των ρήξεων του συγκεκριμένου τένοντα συμβαίνουν 2 με 6 εκατοστά πάνω από την κατάφυση του τένοντα στην πτέρνα. Η συγκεκριμένη περιοχή διαθέτει σχετικά πτωχή αιμάτωση. Ως αποτέλεσμα, ο τένοντας έχει σχετική αδυναμία να επουλώνει εκφυλιστικές αλλοιώσεις και μικροτραυματισμούς.

Πολλές φορές, συνυπάρχουν διαταραχές της ποιότητας του κολλαγόνου. Σε αυτή την περίπτωση, παίζει ρόλο η κληρονομικότητα. Εξαιτίας αυτών των εκφυλίσεων των ινών του τένοντα, είναι πιο εύκολο να δημιουργηθεί το σχίσιμο του αχίλλειου τένοντα κατά τη διάρκεια μιας απότομης σύσπασης της γαστροκνημίας. Τέτοια απότομη κίνηση ενδέχεται να είναι ένα άλμα, η προσπάθεια αποφυγής μιας πτώσης, ή η απότομη επιτάχυνση.

Γενικά, οι οξείες ρήξεις διακρίνονται σε τραυματικές και μη τραυματικές. Όσον αφορά τις τραυματικές ρήξεις, τα αίτια συνήθως είναι η απότομη φόρτιση του αχίλλειου τένοντα, τη στιγμή που το γόνατο είναι σε έκταση. Σπανιότερα, αιτία ενδέχεται να αποτελεί η απότομη ραχιαία έκταση του ποδιού. Τέλος, η απότομη ραχιαία έκταση του ποδιού που βρίσκεται σε ιπποποδία κατά την πτώση από ύψος, αποτελεί την τρίτη αιτία στην κατηγορία των τραυματικών ρήξεων.

Οι μη τραυματικές ρήξεις του τένοντα περιλαμβάνουν τις εξής περιπτώσεις ασθενών:

• Ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη.
• Ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια.
• Άτομα με ρευματοειδή αρθρίτιδα.
• Ηλικιωμένοι ασθενείς με χρόνια χρήση κορτιζόνης.
• Ασθενείς με υπερλιπιδαιμία και άλλες αυτοάνοσες παθήσεις.

Γενικά, η ψηλάφηση και τα κλινικά τεστ οριστικοποιούν τη διάγνωση. Σε αμφίβολες περιπτώσεις, η διάγνωση επιβεβαιώνεται με μαγνητική τομογραφία και υπερηχογράφημα.

Η ηλικία του ασθενούς και το εύρος των δραστηριοτήτων του καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την αντιμετώπιση της ρήξης αχίλλειου τένοντα.

Γενικά, η συντηρητική αντιμετώπιση εφαρμόζεται με συμπλησίαση του κομμένου τένοντα, σε συνδυασμό με χρήση ειδικών κηδεμόνων για 8 με 10 εβδομάδες. Η συντηρητική θεραπεία συνοδεύεται από υψηλό ποσοστό επαναρρήξεων, το οποίο αγγίζει το 20-30%. Συγχρόνως, μειώνεται η ισχύς του τένοντα κατά 30%. Εφαρμόζεται κυρίως σε ηλικιωμένους ασθενείς που έχουν περιορισμένες απαιτήσεις όσον αφορά την καθημερινότητα και τις δραστηριότητές τους. Ωστόσο, δεν ενδείκνυται για τις νεότερες ηλικίες.

Όμως, επειδή η ρήξη αχίλλειου τένοντα συμβαίνει πολλές φορές σε άτομα ηλικίας 30-40 ετών που έχουν έντονες και πολλές δραστηριότητες, συνήθως προτείνεται η χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματος. Αυτή περιλαμβάνει τη συρραφή του τένοντα.

Στα πλεονεκτήματα της χειρουργικής αντιμετώπισης συγκριτικά με τη συντηρητική, αρχικά υπάρχει σωστότερη και ταχύτερη αποκατάσταση. Επίσης, το άτομο αποκτά πλήρη ή σχεδόν πλήρη λειτουργικότητα του ποδιού του, μόλις ολοκληρωθεί η αποθεραπεία. Ακόμα, τα ποσοστά επαναρρήξης του τένοντα είναι σημαντικά μικρότερα.